Toledansko kraljevstvo

Nakon Atanagildove smrti (568), na presto je stupio Leovigild koji je do 573. vladao zajedno sa svojim bratom Liuvom. Leovigild je premestio prestonicu u srce Hispanije, u Toledo, crkveni i verski centar tog doba, i time uspeo da ujedini Vizigote i Hispanorimljane u borbi protiv Vizantije. Ovu vezu je još više učvrstio objavio revidirani zakonik, Kodeks revisus (lat. Codex Revisus), u kome je bolje definisao nedorečene zakone, neke zakone izbacio a neke nove ubacio i prilagodio ga svom vremenu. Takođe je počeo da potiskuje Vizantince i potčinjava Baske u Pirinejima, Sveve u severozapadnom delu poluostrva kao i druga plemena u unutrašnjosti. Na granicama je dizao utvrđenja i naseljavao seljake koji su imali istovremeno i zadatak da ih brane. Međutim, kao arijanac, došao je u sukob sa ortodoksnim hrišćanima među kojima se našao i njegov sin Hermenegild, grof Betike, koji je bio oženjen franačkom princezom i pod uticajem biskupa iz Sevilje 579. godine prešao u ortodoksno hrišćanstvo. Hermengild je digao bunu koja je međutim bila ugušena a njemu glava odrubljena.
Leovigild je umro 586. godine i nasledio ga je Rekared, njegov sin, koji je odmah po očevoj smrti napustio arijanstvo i prešao u ortodoksno hrišćanstvo, čime je uklonio najozbiljniju prepreku i najveći izvor nesuglasica između vladajuće klase, Vizigota, i podanika, Hispanorimljana, koji su u velikoj većini ispovedali ortodoksno hrišćanstvo. Rekaredov primer sledila je većina arijanskih biskupa i vizigotskih plemića i velikaša, međutim, bilo je i onih koji su se usprotivili napuštanju arijanstva naročito u Septimaniji, gde su se pobunili 589, ali je Rekared pobunu brzo ugušio i sazvao Treći sabor u Toledu i pred 62 biskupa pročitao zvaničnu dogmu u duhu nikejske veroispovesti i obećao zaštitu ortodoksnoj hrišćanskoj crkvi. Rekared je ovime, a i drugim merama nastavio politiku ujedinjavanja i asimilacije Vizigota i Hispanorimljana u jedan narod.

Treći sabor u Toledu je bio značajan i po tome što je označio konačno ujedinjenje iberijskog prostora i začetak izgradnje novog, hispanskog identiteta. Takođe je označio i ujedinjenje crkve i države. Kralj je, po uzoru na Vizantiju, postao vrhovni crkveni poglavar. Biskupi su priznali kralja i monarhiju kao jedini pouzdani garant reda i zakona, a kralj je zauzvrat priznavao crkvu kao osnovu svoje vlasti i moći.

Vizigotski kraljevi su do propasti Vizigotskog kraljevstva na početku 8. veka bezuspešno pokušavali da izbornu monarhiju učine naslednom, što je izazvalo niz obračuna koji su na kraju i došli glave vizigotskog državi. Nakon smrti Rekareda, sledili su kraljevi čije su vladavine bile kratkog veka — dolazili su silom na presto i silom su uklanjani s prestola. Sisebur (612—621), jer bio jedan od onih koji su se zadržali duže od par godina na prestolu i čija je vladavina ostala zapamćena po netolerantnim zakonima protiv Jevreja[9]. Svintila (621—631) je ostao zapamćen po tome što je konačno proterao Vizantiju sa Iberijskog poluostrva i bio prvi vizigotski kralj koji je zavladao celom Hispanijom. Međutim, borbe za presto nisu prestajale i samo su sve više slabile i razjedinjavale vizigotsku državu. S druge strane, isto toliko je i verska netrpeljivost prema Jevrejima i niz antijevrejskih zakona koje su donosili razni kraljevi u toku svoje vladavine dovela do toga da su i Jevreji radili na propasti vizigotskog kraljevstva i prilično imali udela u muslimanskoj invaziji s početka 8. veka.